Kocham Cię mój silny Romanie!

-Aaaaaa!- taki okrzyk radości wyszedł z ust mojej BFF Blanki kiedy dowiedziała się o moim zmartwieniu – Zajebiście! Ty Pamciu to jednak masz szczęście!- odezwała się ta co jest śliczna, ma duży biust i wdechowego faceta

- Ziomuś, nie narzekaj! Takich gości jak Tomek jest w chuj niewiele. Ciesz się, że na takiego trafiłaś!

- Bejbe, ale mój Tomuś nie ma mięśni Schwarzeneggera ani wzrostu wielkoluda! Wiesz jakie z tych siatkarzy są dupy! Mówię Ci!

- Kochanie, ale ja tam nie jadę na dupy! Tylko na staż.

- Założę się że będzie wyjebiście! To też są ludzie. Nie mogą być zapatrzonymi w siebie snobami i chochołami z mózgiem psa. Mózg to oni będą mieć proporcjonalny do…. Długości nosa!-  Blans poruszała brwiami w charakterystyczny sposób! Świntuch!

- Blanka! Skąd ty wiesz jakie oni mają zawartości majtek, co?

- Oj nooo! Jak są duzi i mają duże łapy, duże stopy, duże nosy, to sprzęty też muszą mieć duże!

- A mi się zdaję, że mają jedynie duże zawartości portfela…

- No widzisz, też dobrze. Ej ale ogarnij jak oni wyglądają. Przecież ich nie znasz nawet z widzenia.

- Ale poznam i to mi wystarczy

- Ja wiem, że jest jakiś Siurek. Albo Korek.

- Blanka, to akurat bez różnicy!- machnęłam teatralnie ręką-  A może po prostu powiem siusiak?

- Nie śmiej się, tylko pakuj walizki. W końcu musisz tam jakoś wyglądać- po półtoragodzinnych kłótniach i sporach na temat tego czy brać sukienki czy nie brać- uległam. Znowu. Tak jak na tym konkursie karaoke. Mam nadzieję że tym razem Blan tez ma nosa- Chodź tu, niech no Cię uściskam! Będę za Tobą tęsknić, ale chcę żebyś znalazła tam miłość swojego życia. I odezwij się czasem do swojej jedynej w swoim rodzaju przyjaciółki na śmierć i życie- mówiła do mnie  ruda ze łzami w swoich brązowych oczach. Strasznie nie lubię pożegnań. Szczególnie, że nie uśmiecha mi się taka rozłąka z rodzicami, Blanką, moim łóżkiem… Jedyne co mogłam ze sobą zabrać to mały pluszak- Roman. Tak, mój miś nazywa się Roman. Bo nie wiedziałam czy to ‘ona’ czy ‘on’ i babcia kiedyś puściła mi taką piosenkę i misiek został Romanem a ja mu śpiewałam :

Kocham Cię mój silny Romanie!

To nieprawda co mówią,
Że jesteś pedałem,
I tak im wszystkim
Nigdy nie ufałam
Wspaniała z Ciebie
Romanie dziewczyna.

Itd.I rozwiązał się mój problem i w ogóle moje życie później było dużo szczęśliwsze. Boże, mówię jak dziecko, a nie jak dorosła kobieta! To tylko staż. Dam radę, dam radę! Będę to sobie powtarzać niczym niegdyś regułki przed każdą traumatyczną lekcją matematyki.

Mama z babcią przygotowały mi taką wałówkę „na drogę”, że stado żołnierzy wymęczonych po poligonie nie pozjadałoby tego wszystkiego. Ale z kobietami w tym domu podobno się nie dyskutuje. Szczególnie z babcią. Po wpakowaniu wszelkich bagaży do samochodu prawie-dziadka, ruszyliśmy na podbój Spały, a później reszty miast, w których miały odbyć się mecze Ligi Światowej. A torby z żarciem oficjalnie zapomniałam spakować.

Chwała wszystkim okolicznościom losu, że już nie było odwrotu i zasuwaliśmy autostradami, bo gdyby nie to, to dam sobie cycki obciąć, że bym się rozmyśliła. No dobra, nie cycki.                                              
Po prostu nie podobała mi się wizja mnie, zapierdalającej do najbliższego super-hiper-marketu po wodę na mecz, albo jakieś inne dziadostwa. Bo nie sądzę żeby moja praca tam miała polegać na ustalaniu im posiłków.

Rozdzwonił się telefon. O dziwo nie mój telefon. Telefon pana Wiesia.

- Halo? No tak, już jedziemy. Będziemy tak za pół godziny- dziadek chciał coś jeszcze mówić, ale zważywszy na to jaką czynność wykonywał wpadłam w panikę. Wyrwałam mu kierownicę w celu zjechania na pobocze. Jednakże moja delikatność mnie zawiodła…. Wiesiu mało nie zszedł mi na zawał i kwestia rozwalonej komórki na poszczególne elementy to pikuś. Pan pikuś.

- Niechże pan nie łączy jazdy samochodem z gadaniem przez telefon. Ja chcę żyć- no dobra. Bardziej spanikowałam temu, że już za pół godziny miałam stanąć oko w oko z tymi siatkarzami. No i dobra, przyznam się, mało się nie posikałam.

- Dziecko kochane, kiedy ja już miałem kończyć. Nie rób tak więcej bo naszej kadrze lekarz potrzebny!- cholera, ma rację. No ale co ja poradzę, że mam tremę? I nawet miałam już misternie uknuty plan. Przedstawiłam go Blance smsem: mówię, że chcę siku i jeść, Wiesio zatrzymuje się na stacji benzynowej, ja idę do toalety i uciekam oknem na najbliższy przystanek z autobusem do domu. Na co otrzymałam zwięzłą i krótką odpowiedź: „Głupiaś, siedź na tyłku i nic nie kombinuj. Jak coś to dzwoń”. Dobra, poddaję się. Siedzę na tyłku i relaksuję się słuchając muzyki. Wybiła godzina zagłady. 17:35 wjeżdżamy na teren spalskiego ośrodka. Ręce drgają mi jak wibrator babci (nie pytajcie skąd wiem) a spocona jestem jak grubas podczas upojenia seksualnego. Nic przyjemnego.

Opuszczam białą Skodę Kombi i chwytam walizki. Wlokę je za sobą mrużąc oczy i nie zwracając uwagi na otoczenie. Wiecie, to taka reakcja obronna. Ale każdy mój plan musi dać w łeb. Przysięgam na słowo, że to chyba jakaś klątwa. Przydupiłam w „coś” walizką i nie dałam rady pokonywać dalszej trasy prowadzącej do recepcji. Na nic nie zdały się moje wysiłki. Pchnięcia, Ciągnięcia. Nic. Genialnie! Mam nadzieję, że nikt nie patrzy!

- Może pani pomóc?- czułam, że za mną zmaterializowało się ciało. Męskie, wielkie cielsko. Dlaczego to dziadek nie mógł mi pomóc? Albo chociaż mój silny Roman? Dlaczego na starcie muszę się skompromitować? – Halo? Słyszy mnie pani? Wszystko w porządku?- cholera, wypadałoby się odezwać, bo jeszcze facet spanikuje i będzie większy obciach. Czas się odwrócić i poznać to cielsko:

-Wszystko oke….. Aaaaaaaaaaa! Fabio!- Dżyżdżu był ostatnią osobą, której się tu spodziewałam! Nie mogłam nie skorzystać z okazji wyściskania mojego przyjaciela, którego nie widziałam od dobrych czterech lat. No cóż za szczęście! Tego faceta znam od podszewki! Bo tylko jedyny Fabian nie śmiał się, że za czasów wczesnej podstawówki, mieszkałam na osiedlu Fabiany… No i ja też nie śmiałam się że on jest Pawian, znaczy się Fabian.

________________________________________________________________

Radzę uzbroić się w cierpliwość. 

Nie mam pojęcia kiedy będzie następny, ale raczej już pojawi się Zbyś.

Nie odpowiadam ani za błędy ani za piosenkę.

Ale możecie pytać i obczaić nowość.

Wasza Ja :*

 A JEŚLI OBCZAICIE JAKIŚ FAJNY SUCHAR W TRAKCIE MOJEJ TWÓRCZOŚCI TO WPISZCIE GO W ZAKŁADKĘ SUCHARY :)))