If you don't know my name, you can call me baby.

Jutro gramy na narodowym…. Jutro gramy na narodowym…. Jutro gramy na narodowym…. Nie żeby coś, ale te słowa mnie w nocy trochę prześladowały. I zaliczyłam z nimi co najmniej ze trzy koszmary. Za pierwszym razem wypowiadała te słowa Samara, za drugim Krzyk, a za trzecim głowa dziecka z Teletubisiów. Trauma na całe życie. Ale to były prorocze sny.

No bo  wiedziałam, że pan Wiesiu idący w moją stronę, kiedy chłopcy mało nie leją gacie przed meczem musi oznaczać coś złego. I oznaczało.

- Pamela, mogę cie prosić?- udawałam, że pośród kwików hotek słowa Maronia się gdzieś zgubiły, ale wtedy on poklepał mnie po ramieniu i nie miałam innego wyjścia, jak zejść z trybun i posłusznie udać się za panem dziadziem- Jesteś nam bardzo potrzebna.

- No a co to znaczy? Do czego ja mogę być potrzebna?- oczekiwałam odpowiedzi, że zachorowała jakaś ważna osobistość, którą trzeba zastąpić za dużą kasę. Ale niestety takiej odpowiedzi nie otrzymałam:

- Dziewczynka od wycierania parkietu gdzieś się nam zagubiła… Pam, uratuj nas- no bez jaj. Czy ja na serio wyglądam na osobę, która chcę wypinać tyłek do tylu ludzi? Naprawdę?!

- Tak proszę pana. Dla pana wszystko- wtf? Co to ma kurde być? Pamela, przywołuję cię do porządku!

- No to świetnie, masz, załóż to- wcisnął mi coś dosłownie w mój pseudo biust i już go nie było. A żeby jeszcze było śmieszniej, to miałam przyodziać ciemne portki, które ewidentnie spadały mi z bioder a do tego białą koszulę polo również w rozmiarze XXL.

Mecz trwa. Ja siedzę na mikroskopijnym stołeczku i modlę się, żeby tylko siatkarzyny się nie pociły. Moje marzenia dają w łeb. Igła leży. Trzeba wstać I wytrzeć parkiet, bo akurat ja mam najbliżej. Klękam przed Igłą a on perfidnie pcha mi tyłek na twarz.

- Ej facet, weź się przesuń bo nie mam zamiaru oglądać ani wąchać twoich czterech liter!-wykrzyczałam chyba odrobinę za głośno, bo Maroń dziwnie na mnie spojrzał, cóż, mówi się trudno i żyje się dalej.

- Oj Czikita, nie pamiętasz jak się nazywam?- zakpił drwiąco i kontynuowałśpiewająco- If you don’t know my name you can call me baby yeah!- spojrzałam na niego „spod byka” i zadałam retoryczne pytanie, które miało go zbić z piedestału:

- Czy jakbyście przegrywali, dajmy na to, 12:24 to też byś takie wykony robił?- zadziałało

Tylko trochę to chyba długo trwało, bo sędzia zaczął coś gwizdać, ale ze złości kręciło mi się w głowie i ewidentnie nie słyszałam otoczenia. Taka dezintegracja, melancholia…

No dobra mecz wygrany. Ale to co miało się stać po meczu… Uff…

- Pamela chodź tutaj!- o ku… Wiesiu się wkur…  zdenerwował…- Coś ty na tym środku robiła te parę minut?! Nie po to poleciłem cię trenerowi, żebyś mi takie numery odstawiała! Kobieto ogarnij się w końcu, bo daleko tak nie zajdziesz.

Odwrócił się na pięcie i zostawił mnie samą w szatni. Rozumiecie? Zostawił mnie, obraził się. Zawiodłam go chyba… kurka siwa… Muszę to jakoś odkręcić…

Poszłam więc do pokoju sztabu. Cicho zapukałam.

- Proszę- usłyszałam. Lekko wychyliłam blond łeb i zobaczyłam Maronia wpatrującego się w okno.

- Panie Wiesiu, ja z całego serca pana przepraszam. To było niestosowne zachowanie z mojej strony. Chcę tylko jeszcze dodać, że pójdę również przeprosić Andreę. To tyle z mojej strony- spuściłam głowę i chciałam wychodzić, gdyż sądziłam, że staruszek się nie odezwie. Myliłam się:

- Masz rację, to było na poziomie gimnazjum. Ale myślę, że Igła powinien być tutaj z tobą, bo to on cię sprowokował. Idź przeproś trenera i proszę cię, więcej tak nie rób.- posłał mi ciepły uśmiech, a mnie kamień spadł z serca!

Leżąc wieczorem w pokoju i słuchając smerfnych hitów, moje przemyślenia dotyczące dzieciństwa małej Pam przerwało pukanie. Do drzwi rzecz jasna. Po wydaniu komendy do pokoju wszedł Maroń:

- Pam, możesz się zrehabilitować. Zbyszek nam zachorował i trzeba się nim zająć, a nie możemy posłać nikogo od nas, bo wtedy cała kadra może się zarazić.

- Do Zbyszka mam iść?

- Pamela…

- Oczywiście, pędzę na jednej nodze.

- I o taką odpowiedź mi chodziło.

Zbyszek leżał pod hotelowym kocem z czerwonym nosem i załzawionym wzrokiem. Nawet trochę mi się go żal zrobiło, ale ja zawsze miałam odruchy empatyczne. No dobra, nie zawsze.

- Pomóc ci jakoś? Potrzebujesz czegoś?

- O, Pamela! Jak to dobrze widzieć kogoś znajomego.

- Jesteś jednym z niewielu, który nie mówi do mnie per Czikita, wiesz?

- Och, a czy to źle?

- Nie, ale myślałam, że jesteś…. Inny.

- Inny to znaczy taki jak wszyscy? Dlaczego wszyscy oceniają ludzi po wyglądzie? Czy tak trudno wydać osąd po poznaniu drugiego człowieka? Jeden epizod ma być wyznacznikiem do opinii?!

- Nie. Nie. Masz rację. Przepraszam cię.- Jezu, to jest Bad Day. Zdecydowanie. Po raz kolejny dostałam kazanie. Ale czekajcie… tan facet do mnie dotarł! Nie żebym ja tak robiła! Broń Boże! Ale on całkiem dobrze mówił! Respect koleś...- więc potrzeba ci czegoś?

~*~

Przepraszam, jestem okrutna, znowu się nie wyrobiłam.

Na przeprosiny wstawiam potulnego Zbysia <3